​گاهی امیدوار میشی و گاهی ناامید 

باید گفت هم امیدواری خوبه هم ناامیدی البته این نظر منه!!

امیدواری که معلومه چرا خوبه ولی الان بهتون میگم چرا ناامیدی خوبه با یه مثال ساده براتون موضوع رو روشن میکنم رفقا

تصور کنید که توی کلاس هستید و معلم ازتون درسی می‌پرسه و نمیتونید پاسخ بدید حالا یا کم کاری کردید و از زیر کار در رفتید? یا اینکه واقعا فراموش کردین 

حالا اصل حرف من بعد این جریان شروع میشه خب از خودت کمی  ناامید میشی ولی باید به خودت بگی من میتونم این ناامیدی رو تبدیل به امید کنم.

پس این ماییم که تصمیم گیرنده هستیم 

حال امید را انتخاب میکنی یا ناامیدی مطلق؟!

رفیق من این فقط تویی که میتونی ناامیدی رو تبدیل به امید کنی و صفحه ی جدیدی برای زندگی خودت باز کنی?